Aydan Aksakal, -Virginia Woolf- defterinden, 2017

her bir sözcüğün ardından gelen bir başka sözcük, insanı bir anda denizin ortasında veya bir anda tanıdık olmayan bir odanın kıyısında hissettirir. sözcükler bir yandan, sanki uzun bir süre sonra yeniden kavuşulan denizin ortasından dünyanın ufuklarına bakarken kaybolmanın neşesini verir, elbette konuşmayı sevene. diğer yandan, o tanıdık olmayan odanın yabancılığı gibi tükenmek bilmeyen bir koku verir, yine, konuşmayı sevene. kimseye ait olmayan ve hiçbir yerden gelmemiş olan sözcüklere tutunma arzusu, olmayanın (harflerin, sözcüklerin ve anlamların) insan içinde kapladığı yere dair sessiz ipuçları verir, ancak bu sefer sessizliği sevene.

sözcükler, gevezenin varoluş dayanağıdır. onların varlığıyla mest olan geveze, hiçbir anlama gelmese de sadece sesin bir süreliğine daha devam etmesi, denizin üzerinde bulunan veya tanıdık olmayan bir odanın içini dolduran havayı kaplaması için onlara tutunmayı iş bilir. aklına hiçbir şey gelmediğinde eline geçirdiği ilk metni sesli bir biçimde okuyarak, havada kaybolan izler bırakmaya devam eder. sesin gücünü bilmez, sadece varlığından haz alır. sözün anlamını bilmez, sadece yokluğundan endişe duyar. çünkü sözcüklerin yanyana gelip daha uzun cümlelere dönüşmesini ister, cümlelerin paragraflara ve sayfalara ve onların da ciltler dolusu ifrazata dönüşmesini ister, anlama veya başka bir şey değil. sesin ve sözün hangi miktarda kullanıldığı, kullanılan sözcüklerinin anlamlarından önce, karşıdakine bir mesaj iletir. “… basit sözcüklerle kısıtlanıyorum. ama sen sözcükler ve cümlelerin içindeki sözcüklerle istediğince dolaşıyor, kayıp gidiyor, yükseliyorsun.”[1] yine de şu iki soru sorulabilir her zaman: “neden durmadan sözcükler kusmalı ki insan?”[2]; “zaten bu sözcüklerin anlamı neydi ki?”[3]

Burak Çakır

_____________ [1] Virginia Woolf, dalgalar, çev. T. Cansuvar. [2] Virginia Woolf, bir yazarın güncesi, çev. F. Özgüven, 20 haziran 1928 çarşamba. [3] Virginia Woolf, deniz feneri, çev. S. Çalışkan.