- demeuredemeure
- May 29, 2022
- 1 min read
tüm insanlar doğal olarak saklanmayı arzular. görünür olmadan önce bir karnın içinde karanlıkta olduğundan, görünür olduğu andan itibaren yaşamını saklanarak yaşamak ister. bir dış çeper ve bir iç çeperin sınırları arasındaki tekinsiz haznede yayılır yaşam. kişi, başkalarının gözünden saklanmak için kendi dışına rengarenk kılıflar uydurur. bu uydurma işini bile isteye yapar, hadi söyleyelim, bilinçli ve istemli bir düzenle uydurur kılıfını. bu sırada kendinden bile habersiz, kendi içinde renksiz bir kılıf da örmeye başlar. kişi yaşamını sürerken bu örme kılıfın ipi, onun içinde olsa da, peşinden gelir. “…bellek şimdiki zamandan geçmiş zamana doğru bir gerilemeden oluşuyor değildir asla; tersine, geçmişten şimdiki zamana bir ilerlemeden ibarettir.”[1] nitekim geçmişten şimdiye ilerlemezse belleğin ipi, orada saklanmış hatıraların hiçbiri kişinin içine nakşedilmemiş demektir.
tüm insanlar doğal olarak mutlu olmayı arzular. dışındaki kılıf yetmediği zaman, içindeki belleğin kılıfına dolanıp şimdide ve burada tutunmak ister. ancak bunu yapmak da mutlu etmez kişiyi. “tüm geçmişleri unutarak ânın eşiğine yerleşemeyen, bir savaş tanrıçası gibi bir noktada başı dönmeden ve korkuya kapılmadan duramayan birisi, mutluluğun ne olduğunu asla öğrenemeyecektir...”[2] buradan anlaşılabilir ki belleğiyle iş birliği yapmayan, şimdide ve burada mutluluk ile asla yan yana gelemeyecektir. “kendine şaşırır insan, unutmayı öğrenemediği ve sürekli geçmişe bağlı kaldığı için: ne kadar uzağa, ne kadar hızlı koşarsa koşsun, zincirini de sürükler peşinden.”[3] denilebilir ki belleğin zinciri, şıngırdadıkça, saklanmak isteyeni hepten duyurur, mutsuzluğun kulaklarına. böylece içinden de dışından da hayır göremeyen kişi, bir başkasının belleğinde arar bulamayacağı mutluluğun evet-ipini.
Burak Çakır
__________________
Comments